Politiek Limburg houdt zich aal een tijdje bezig met het mediabeleid. Allereerst ging het over de toekomst van onze provinciale Limburgse publieke omroep. Het Rijk wilde het allemaal anders en L1 zou wel eens in gevaar kunnen komen. Vanuit de Staten kwam de oproep gezamenlijk in actie te komen. Over alle partijgrenzen heen, ging men bij elkaar zitten en GS moest aan het werk in Den Haag met medewerking van de Limburgse politieke fracties.
Uiteindelijk wilde de Limburgse gedeputeerde het allemaal zelf doen, het actiemoment voor de Limburgse politieke partijen richting hun Haagse geestverwanten werd maar steeds vooruitgeschoven en het eind van het liedje was: “er is geen meerderheid voor het Limburgse standpunt”. Dank-je-de-koekoek.
Nu moet er opeens een krant gered worden. Opeens komen we er achter dat iedere krant financieel op apegapen zou liggen. Opeens komen we er achter dat journalisten niet meer bij raadsvergaderingen zouden zitten, wat in de praktijk best wel mee valt, er moet natuurlijk wel wat te doen zijn…. Wie goed kijkt ziet dat er eerder meer dan minder journalisten het echte nieuws volgen. Maar niet meer alleen van de krant of de radio, er zijn duidelijk meer nieuwsmedia actief geworden. Neem alleen maar eens de internetmedia. Kortom, de boel is geweldig in beweging. Dan nu de overheid laten ingrijpen en de zaken kunstmatig houden zoals ze waren, terwijl juist vernieuwing gaande is? Het lijkt ons geen goed idee!
Het actiefront wordt geopend. Authentieke reacties van verbazing en teleurstelling. Ondertussen maar hopen dat de actiegroep zich bewust blijft van de positie waarvan men gebruik maakt. Want zeg nou zelf: welke groep medewerkers van een bedrijf heeft nu de beschikking over zo’n actiemiddel voor het eigen doel als een complete krant! Natuurlijk heb je begrip voor wat er leeft bij de betrokken mensen in dit mediabedrijf. Maar onderhandelen gebeurt vaak in lagen en fases. Niet zelden zetten partijen elkaar op allerlei mogelijke manieren onder druk, liefst via de publieke opinie. Moet de politiek daar in meegaan? Dacht het niet! En een ding is zeker: als partijen ruiken dat de overheid zich er mee gaat bemoeien en er mogelijk geld te halen valt, verlopen processen alleen maar moeizamer en complexer en komt een gewenst resultaat niet sneller dichterbij. Dus politiek: handen af!
Dat er zulke zaken spelen wordt nog maar eens duidelijk als vanuit de ondernemingsraad gemeld wordt door de eigenaar of directie “onder valse voorwendselen in een reorganisatie gelokt te zijn”. Voor zulke geschillen tussen ondernemingsraad en bedrijfsbestuurder hebben we in Nederland de juridische weg naar de Ondernemerskamer te Amsterdam. Daar valt duidelijk en zakelijk vast te stellen wie een (on)behoorlijk spel speelt of niet.
Dan verschijnt de actieslogan “stop de moord op het Limburgse woord”. Alsof één medium, de krant, daarvan de enige echte drager zou zijn. De slogan maakt wel zichtbaar dat de krant heel goed in staat is zelf een hype te creëren, nota bene over zichzelf. Appelleren aan het ‘Limburg gevoel’ is gebruik maken van een gemakkelijke emotie. Altijd prijs!
Er zijn ook goede ideeën te beluisteren. Publieke omroep L1 en de krant DDL/LD bundelen hun internet medium. Dat lijkt een goed idee want nieuwszoekers zeggen nogal eens “te verdrinken in de kleine stukjes nieuws” op internet. Dus ga die concurrentie daar aan en maak je sterk. Maar zonder overheid, die moet op afstand blijven. Dat houdt de politiek zuiver en de media onafhankelijk.
De media gaan dus helemaal niet ‘op zwart’, ook niet in Limburg. De traditionele media, krant, radio en TV zullen zeker kunnen blijven voortbestaan, als ze goed inspelen op nieuwe ontwikkelingen. En natuurlijk in de gunst van de kijker, luisteraar en lezer blijven door die nieuwsvoorziening te brengen waar behoefte aan is. In al zijn kwaliteit, pluriformiteit en kwantiteit. En zo bepaalt de burger uiteindelijk de toekomst van de media en niet de politiek. Dat lijkt ons zeer gezond in 2014 !